woensdag 17 mei 2017 – dagverloop
| 4:30 | wakker |
| 6:30 | wekkers lopen af |
| 7:00 | ontbijt |
| 7:30 | op pad met Griet |
| 7:36 | 100 km te gaan |
| 9:30 | Portomarin |
| 10:00 | Bank – shop – eten |
| 10:30 | op stap met Mahik |
| 11:45 | castro de Castromaior |
| 12:15 | picnic met Mona Lisa |
| 13:15 | op pad met Mona Lisa |
| 16:25 | aankomst in Albergue |
| 19:00 | eten met Mona Lisa en Manuela |
| 20:30 | terug naar Albergue |
| 22:00 | Slapen in moderne albergue |
De wandelweg van 17 mei 2017
| wandeltijd | km | hoogtemeters | gemiddeld km/u | al | nog |
| 7:06:37 | 35.4 | 706 | 4.98 | 747.6 | 72.4 |
De berichten van 17 mei 2017
https://geertopweg.wordpress.com/2017/05/17/op-de-vlucht/
https://geertopweg.wordpress.com/2017/05/17/aangekomen-in-palas-de-rei-35-km/
https://geertopweg.wordpress.com/2017/05/17/stapdag-27-ferreiros-palas-de-rei-35-km/
17 mei – vrouwen
Ik weet het, de achterstand is al een week opgelopen, zelfs in een paar vrije dagen, vond ik de tijd niet om coronabacksgewijs terug te kijken op de camino. Ik ben intussen al gearriveerd en ik moet nog over de laatste dagen vertellen.
Als ik terug kijk op die dagen en de blogs en de foto’s bekijk, viel het me op dat ik die dag vooral tussen vrouwen vertoeft heb.
Zelfs Griet schreef dit in haar blog die dag :
Geert dacht dat ik nooit zou wakker worden, maar om 6u40 ben ik met tegenzin opgestaan, zeer goed geslapen. De dag begint vochtig en warm, een beetje zeverregen waar je niet echt nat van wordt. Even voor Portomarin gaat Geert achter een snelle Aziatische aan, ik zie hem nog enkele malen in ander (vrouwelijk) gezelschap tot hij helemaal uit mijn vizier verdwijnt als ik halt houd in Ligonde, na ongeveer 26km.
Het zal toeval zijn zeker, maar inderdaad die dag kwam ik in contact met vrouwen van alle leeftijden en van alle windstreken, naast Griet uit België, kwamen we al vlug in contact met een Amerikaanse die iedere 100 m vroeg of ze op de goede weg was. In haar oranje fluo regenjas was ze een baken voor de achtervolgers maar ik zou haar toch niet volgen. Gelukkig had Griet me door met te roepen terug op het goede pad gebracht waarna we een lang gesprek tijdens de wandeling aangingen. Dat gebeurde niet veel want meestal liepen we niet samen maar spraken we elkaar wel in de albergues. Onze tempo’s lagen ook uit elkaar. Griet had een vast langzamer tempo, ik had een sneller tempo die om de zoveel meter gestopt werd, door het nemen van foto’s. Ik ben geen gemakkelijken om mee te wandelen. Vrienden fotograven begrijpen wat ik bedoel.
We hielden halt aan een bekende shop waar en schelpen in alle kleuren konden gekocht worden. Van daar af scheiden onze wegen en zou ik verder alleen stappen in achtervolging op een Aziatische jonge dame die ik niet kon bijbenen tot in Portomarin.
De Antiga Ponte de Portomarin, deed me aan dit onderstaand filmpje denken van de legendarische reeks van Arnaut hauben in Man bijt hond. Wat ik bovenaan die brug gedaan heb, laat ik in het midden, maar het regende ook.
Mahik was een jonge 18-jarige Zuid-Koreaanse met wie ik bij het verlaten van Portomarin na al uren achter haar aan gelopen te hebben en ook in dezelfde winkel inkopen gedaan hebben.
Mihak, die op sandalen loopt, is een studente middelbaar wetenschappen die een sabat jaar heeft genomen alvorens ze in augustus terug gaat studeren. Ze doet de camino zonder reden, ze hoopt die misschien te vinden. Ze woont in een voorstad van Seoul en heeft hier voor het eerst in haar leven een horizon gezien en België kent ze van de chocolade. Ze houdt van vogels en bloemen die ze met haar smartphone probeert vast te leggen. Als 18-jarige had ze het idee om de camino te wandelen. Dat vond haar vader geen goed idee omwille van wilde en echte verhalen hoe het gevaarlijk is om als jong meisje of vrouw alleen in een wildvreemd land waar je de taal niet kent. Zij zelf kon haar ouders overtuigen en ze voelt zich niet bang. Ze geniet van de natuur en de landschappen die ze mist tussen de wolkenkrabbers van Seoul.
Heel wat lef en respect voor Mahik, wat een verschil met de Amerikaanse toeristen, die al tetterenden de kruisen en stenen bekijken , op zoek gaan naar een QR-code of er iets over dat eeuwenoud kruis te vinden is.
Zelf verliet ik uitzonderlijk ook eens het pad voor het bezoek aan een ruine van castro de Castromaior. Bij thuiskomst zag ik op internet dat het een Keltisch dorp was van in de 4e eeuw voor tot de eerste eeuw na Christus. of de 24ste eeuw voor Corona.
Een ideale plek om te genieten van de voorbij wandelende pelgrims en eten. Als ik een langere pause nam , deed ik altijd mijn schoenen uit. Daar was het met die heidegrond, wel wat prikkerig.
Terwijl ik daar zat te genieten, verscheen Mona Lisa die probeerde een selfie te nemen van haar en de eeuwenoude ruines. Ik stelde voor om het haar gemakkelijker te maken en ik een foto van haar te nemen. De Braziliaanse ging akkoord als zij ook van mij een foto kon nemen. Ze deed dit voortreffelijk want mijn kousen staan er ook op.
Met Mona Lisa ging ik op die plek een uur in gesprek en ook nadien op pad ging ik mee met haar. Ik ging zelfs verder dan mijn voorziene plan en trok mee naar de door haar gereserveerde albergue via booking.com. ook ik kon daar logeren.
Ze had via de de Duitse Manuela, die op voorhand alle beste albergues onderzocht heeft met de Duitse grondigheid en zo de mooiste en comfortabelste albergues geboekt had voor de laatste dagen. Wat ik nadien ook zou doen, aangezien de toeloop van de 206-toeristen en dergelijke het vinden van een slaapplaats bemoeilijkte.
’s avonds gingen we samen gaan eten in een restaurant waar ook een gezelschap van Maylesiërs zaten.
Mona Lisa zou ik ook de volgende dagen nog op pad mee gaan en in Santiago ontmoeten we, samen met Mieke, elkaar nog en zijn we s’avonds met Griet en de Zwitserse Colette gaan eten.
Ze zou de volgende dag vertrekken om haar dochter die in Madrid studeerde te gaan bezoeken. Met de auto trok ze dan nog door naar Finistere.
Gaan eten met 4 vrouwen ….
Nadien stuurde Mona Lisa voor mijn voordracht volgend filmpje uit Brazilië. Via messenger kreeg ik achteraf nog foto’s van haar van mij.
Een camino wandelen is zeker geen mannenzaak.
IA
In Amore
(24 mei 2020)
Tijdens de camino was er meer tijd om te schrijven. excuses…
Geert op weg 